Dit is het vest van mijn moeder. Niks bijzonders zo te zien, gewoon een oud vest. Maar dat is het hem nou juist. Het is echt een heel oud vest. Het garen is zo vaak gebruikt dat de rek er helemaal uit is. De knopen waren ooit rood en overal zitten pluisjes.
Tja en na een laatste trui in de pubertijd, werd ik volwassen en kreeg een eigen gezin. Nooit meer aan die trui gedacht. Tot een aantal jaren geleden mijn moeder een vest voor zichzelf breide in een heel bekend rood garen. Want weggooien deed mijn moeder niet gauw, misschien kwam het nog eens van pas. ;) Al bestond het garen ondertussen uit allemaal korte stukjes.
Voor mij zijn mijn moeders vesten altijd te herkennen en wel aan de zakken Altijd binnenzakken en altijd van restjes, hier zelfs met klittenband. 
Zo ziet dat er nu uit aan de buitenkant. Maar in het begin zag je er helemaal niks van. Geweldig vond ik dat altijd. Overal zakken in, ideaal! Mijn moeder vond het maar niks, vesten zonder zakken. Zelfs in gekochte kleding werden door haar zakken genaaid. 
Maar de tijd schrijdt voort en mijn moeder kan niet meer breien. Haar vingers doen niet meer wat ze wil. Ook kan ze haast niks meer zien en zijn vooral knalkleuren favoriet. Dus al heb ik het nog zo druk met mantelzorgen, met plezier en weemoed verkort ik voor haar de mouwen. Zodat zij haar rode vest weer kan dragen bij haar mooie witte haren.
Dit knotje garen is nog over. Ik bewaar het. Want misschien komt het nog eens van pas. :)
11 opmerkingen:
Lief ( en herkenbaar) verhaal over je moeders vest Gingini, het geeft de kwetsbaarheid van de ouderdom mooi weer.
Ach meid, daar krijg ik nu een brok van in mijn keel! die lieve moeders van ons uit een tijd dat er geen overdaad was, wat waren ze handig en wat maakten ze toch veel voor ons! Ook bij ons werden vesten, hemden en maillots gebreid, met die laatste twee waren wij als kinderen niet blij. Toch denk ik met warmte terug aan al die met liefde en zorg gebreide en genaaide kledingstukken.
Wat lief dat je de mouwen voor je moeder inkort, zo kan ze weer genieten van haar geliefde vest.
Groetjes, Pauline
Wat een mooie verhaal, heel ontroerend!
Wat een lief blogbericht heb je geschreven!
mooi lief en ontroerend verhaal
Wat een mooi verhaal Gina!
Wat apart dat dat garen nog steeds meegaat.
Maak er iets moois van voor je moedertje.
Oh Gini, hier smelt ik van.
Wat een verhaal en wat een emotionele achtergrond ligt er in dit vest/deze wol.
Je bent een lieverd en ik denk dat je mam nu een verdiend verkort vest terug krijgt.
Ze heeft de wol helemaal tot de laatste snik opgebreid en hopelijk heeft ze het vest nog lang aan.
Dikke knuf voor jou, lieve dochter van je mam.
XXXXXXXXXXXXXXXX Chrissie
Lief verhaal..
Zo herkenbaar , je verhaal. Ik had als kind ook altijd gebreide kleren waarvan later nog weer dassen, mutsen en wanten werden gebreid. Er werd niets weggegooid..... Een mooi ontroerend verhaal. Zorg maar goed vor je moeder nu ze er nog is!!!
Wat een bijzonder verhaal. Over recyclen gesproken zeg. Leuk dat je het garen weer in je handen mocht hebben.
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.